استاد برزوزاده
نیمهٔ دوم قرن نوزدهم طلیعهٔ آغاز تاریخ هنرهای رزمی به عنوان ورزشهای مدرنی بود که از دل سیستمهای سنتی جنگی برآمده بودند. اروپا در این دوران شاهد شکلگیری بوکس و شمشیربازی در شکل ورزشی خود بود. در ژاپن نیز شکلهای مدرن جودو، جوجیتسو، و کندو با احیای مکاتب رزمی عصر ادو بنیانگذاری شدند. در تایلند قوانین مدرن موای تای در دهه ۱۹۲۰ تدوین شد و در چین هم تاریخ نوین هنرهای رزمی در دهه ۱۹۳۰ معروف به دهه نانجینگ با افتتاح انستیتو گیوشو زیر نظر حکومت کومینتانگ، آغاز شد.
شمشیربازی و کشتی آزاد و فرنگی در اولین دورهٔ المپیک مدرن در سال ۱۸۹۶ در برنامهٔ بازیها قرار گرفتند و بوکس نیز در سال ۱۹۰۴ وارد المپیک شد. اتحادیه بینالمللی بوکس در ۱۹۲۰ پایهگذاری شده و قهرمانی شمشیربازی جهان از سال ۱۹۲۱ برگزار میشود.
با افزایش روابط میان غرب و آسیا تعداد بیشتری از سربازان غربی جنگ جهانی دوم و جنگ کره را در چین، ژاپن و کره گذراندند و با سبکهای رزمی محلی این نقاط آشنا شدند. جوجیتسو، جودو و کاراته در دهههای ۶۰-۱۹۵۰ در جهان غرب محبوبیت پیدا کردند. کیکبوکسینگ آمریکایی در دهه ۱۹۷۰ به عنوان ترکیبی از بوکس و کاراته تکوین یافت و تکواندو در جریان جنگ کره در دهه ۱۹۵۰ توسعه پیدا کرد.
در اواخر دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ توجه رسانههای جمعی به هنرهای رزمی چینی تحت تأثیر بروس لی افزایش پیدا کرد. بروس لی سبکی به نام جیت کان دو را بنیان نهاد که از وینگچون کونگفو، یکی از هنرهای رزمی سنتی چینی، اقتباس شده بود. رقابتهای قهرمانی جودو جهان از سال ۱۹۵۶ آغاز به برگزاری کرد و جودو در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد برنامهٔ مسابقات المپیک شد. رقابتهای قهرمانی جهان کاراته نیز از سال ۱۹۷۰ برگزار میشود.
در قرن بیستم چندین رشتهٔ رزمی نیز برای مبارزات تنبهتن نیروهای نظامی طراحی شدند. کراو ماگا در اسرائیل، سیستما در شوروی و سانشو در چین از جمله این رشتهها هستند. آمریکاییها در دوران جنگ سرد اهمیت چندانی برای نبردهای تنبهتن بدون سلاح قائل نبودند اما اخیراً توجه بیشتری به تمرین این مبارزات در نیروهای نظامی داشتهاند.